maandag 8 oktober 2012

Inleven

Wij weten niet hoe het voelt
Niet echt.
We proberen het wel. Proberen ons te verplaatsen in hem. Denken wat hij zou denken. Voelen wat hij zou kunnen voelen. Ik lijk veel op hem. Heel veel.
En ik denk dat ik het wel snap.

Vroeger als klein meisje van een jaar of 7/8 werd ik wel eens wakker midden in de nacht 's avonds laat. Als de wereld al lang donker was. En de lampjes al branden. In mijn kleine mooie rechthoekige knusse gezellige slaapkamer. En dan voelde ik me heel even alleen. En dan deed ik de gordijnen aan de kant. En zag de sterren. En de maan. Mooi. En vol. En rond. En ik ging op mijn knietjes op bed zitten. Dan kon ik beter kijken. We woonden 10 hoog. Mijn slaapkamertje lag aan de achterkant. En als ik op mijn knietjes zat kon ik over de balustrade heen kijken. En ik zag hoe de wereld verlicht was. En ineens zag ik kleine rode lampjes uit de verte opdoemen. Die steeds korterbij leken te komen. En ik herinnerde me een film. Over oorlog. En vliegtuigen. En rode lampjes. Geweren en pistolen. En veel bloed. En mensen die doodgingen. Dus dacht ik ook dat ik doodging. En ik riep mijn papa. Toen hij kwam vulde hij de hele deuropening en voelde ik me al direct beschermd. Ik vertelde hem waar ik bang voor was. Hij nam me op schoot, stevig gewikkeld in zijn sterke armen. En vertelde me van die lichtjes. Die er juist voor zorgden dat er geen ongelukken gebeuren. Dat de vliegtuigen weten dat er daar een hoog gebouw staat en dat ze daaromheen moeten vliegen. Dus dat die lichtjes voor de veiligheid waren. Dus ik hoefde niet bang te zijn voor oorlog. En al helemaal niet over doodgaan. Want dood gingen we allemaal nog lang niet. En het was ook niet eng. Het hoorde bij het leven. Net zoals onze huisdieren soms doodgingen. Die gingen we tenslotte ook altijd begraven bij opa & oma's graf. Want zolang er aan je gedacht wordt ben je niet echt dood. Ik zat met mijn hoofd tegen hem aangeleund en voelde zijn stem brommen in zijn borst terwijl ik naar deze woorden luisterde. Ik voelde me getroost. Beschermd. Geliefd.

En nu is hij ziek. Die ziekte die zoveel mensen mee op reis neemt naar daar waar we hen niet kunnen bezoeken. En hij maakt zich zorgen. Over nu en over later. Dat denk ik. Want dat hij niet onsterfelijk is, dat weet hij heus wel. Hij is geen gek. En wij weten dat ook. En hij blijft nog heel lang bij ons. Want hij gaat overal eigenlijk fluitend doorheen. En in november gaat hij op vakantie met de kindjes en met oma. En mijn verjaardag komt eraan. En op die van Vince is hij beter. Maar nu is er even niets. En weten we even niets. Hij staat even stil. Heeft even pauze. Pauze van het leven lijkt het wel (denk ik dat hij denkt). Niet ten volle kunnen genieten van alle leuke dingen, die er dus heus nog wel zijn. Want wat als? Die grote vette letter "K" hangt als het zwaard van Damocles boven je hoofd. Hij laat je geen minuut alleen. Of het moet al zijn in die ene sluimerende minuut voor het ontwaken, waarin de wereld nog bestaat uit regenbogen en regen van goud, wuivende bomen en feeërieke figuren. Dat denk ik. Als ik me probeer te verplaatsen in hem. Want ik weet het niet. Maar ik ken mijn papa.Misschien maar een beetje, misschien heel goed. Bang om te sterven is hij niet. Bang om vergeten te worden des te meer. Als het zou kunnen zou ik hem op mijn schoot nemen, mijn grote sterke armen om hem heen slaan en de woorden tegen hem fluisteren die mij al zoveel jaren troost schenken. Zoals denken aan mijn papa mij altijd troost schenkt. Want eigenlijk is hij wel onsterfelijk. IK zal ervoor zorgen dat hij nooit vergeten wordt. Ik ken al zijn verhalen. Zijn wijze lessen. Zijn fratsen. Zijn liefde voor mensen. Voor ons. Ik heb altijd over mijn paps gepraat, opgeschept. Nu nog!! En zal dat altijd blijven doen.

B-E-L-O-O-F-D.

dinsdag 2 oktober 2012

Is it a plane?




NO!





Is it a bird?






No!





It's 







S-U-P-E-R-D-A-D !








Ik zei het al eens eerder
En hij bewijst het ons nu gewoon. Hij doet het gewoon. Ik weet het zeker. Mijn papa gaat gewoon weer helemaal beter worden. Kort voor deze


Mam, Pap & ik


werd gemaakt, merkte paps dat zijn haren langzaamaan uitvielen. Tsja, die chemo's en bestalingen zijn geen vers geperst sinaasappelsap en muësli natuurlijk. Werken als haargroeimiddel of anti-rimpelcrème doen ze al evenmin. Dus de fotograaf werd gevraagd eerder te komen en uiteraard was dit geen probleem. Het zonnetje deed uiteindelijk de rest. Het resultaat hangt trots in onze tuin. Er volgde een iets mindere tijd, waarin paps een tijdje in het ziekenhuis moest liggen. En het allemaal niet wilde vlotten met bloedwaarden. Hij bleef volhouden en wandelen over de gangen en eten, vooral eten. Het deed pijn. En het slikken was geen lolletje. Het leek in niets op een gezellig pilsje in de kroeg. Maar hij heeft een D-O-E-L. En zoals met alles in zijn leven, hij levert geen half werk. Hij zette door. En mocht naar huis. Trots en fier liep hij iedere dag 2x met zijn hondje. Vaak kwam ik hem tijdens het fietsen tegen.Nu nog steeds. Dik ingepakt, maar met sokken in zijn slippers. De pet met "Vince" erop op zn bolletje, van oor tot oor glimlachend als hij me ontdekte. Of ik het niet koud had? En of ik wel voorzichtig deed? Was het niet gevaarlijk? En luisterde de hond wel goed zo met fietsen? En doe je wel voorzichtig? Me verwarmend van kop tot teen met zijn lieve woorden. Zijn eerste zorg zijn altijd eerst wij, dan pas hij. Wat een held. Een echte S-U-P-E-R-H-E-L-D.  Wanneer ik verder fiets biggelt er een traan over mijn wang. Van geluk. En blijdschap. En trots. Maar vooral liefde. Voor die ongelofelijk sterke man die ik mijn vader mag noemen. Ik fiets een tandje sneller met Briney en ga snel nog langs het kapelletje om een kaarsje voor hem op te steken. Ik zeg mijn gebedjes en met de zon op mijn wangen fiets ik naar huis.
En nu vandaag begint het weer. Eerst weer een paar dagen chemo en dan nog 10 bestralingen. Op zn hoofd. Dat is pittig. En het mooie grijze, hem zo kenmerkende grijze haar,  dat zich fier op zijn knappe van gezondheid blakende hoofd heeft gevestigd, zal waarschijnlijk weer weggaan. Maar dat geeft niet. Want uiteindelijk gaat hij het redden. Ik weet het gewoon zeker.
Maar toch heb ik hulp gevraagd en ben ik gistervavond nog even in het kapelletje geweest. Er branden 2 kaarsjes voor hem. Want alle hulp, zeker van bovenaf, is welkom. Ooit speelde hij een engel





En nu weet ik zeker dat er eentje op zijn schouder bivakkeert !

donderdag 20 september 2012

Mis

De laatste paar dagen, denk ik heel veel aan je. En vannacht heb ik over je gedroomd. Je bent er nog steeds. Je bent niet weg. Dat kan ook niet. Je was altijd zo aanwezig. Je lach, je vrolijkheid. Maar ook je goedheid en bezorgdheid om de mensen die je lief had. In mijn droom lachte je ook. We waren aan het toeren. Zoals we dat zo vaak deden. Ik achter het stuur en jij die de sigaretjes aanstak voor ons allebei. Wat hebben we veel gedaan samen. Maar vooral wat hebben we veel gelachen samen. Bij veel belangrijke fases in mijn leven was jij. En ik bij de jouwe. Lief en leed hebben we gedeeld. En wat was (en ben ik nog steeds) trots op onze vriendschap. En wat vind ik het jammer, dat we niet meer dan 16 jaar gekregen hebben. Maar ook al ben je er niet meer bij (lijfelijk). Je was, bent en blijft nog altijd mijn beste vriendin. Ik hou van je. Ik denk aan je. Maar bovenal mis ik je. Dus voor jou nog een keer, de woorden die ik sprak bij je crematie. Want ik vergeet je niet. Nooit. En omdat het in het limburgs dialect in, zet ik de nederlandse vertaling eronder.


Zo wie dich woar dr mer ein
Bie dich voolt ich mich nooit allein
Ich lierde dich kinne, noe bienoa 16 joar truk
En wie groet woar mien geluk
Ich keem om dien raam kluur te geave
En vong un vriendin vuur ut leave
Een gekke sjup en ummer goei zin
Wieze road, een loesterend oer
Joa doe woars echt mien allerbeste vriendin
Gekke fratsen tiedens ut sjtappe
Zieke deerkes die allein dich koosj opknappe
Getuuge woar ich bie dien trouwe
Alles deeg se om die gezinneke bie-ein te houwe
Gevochten hubse wie eine tieger
Vastbesjlote dich neet dronger te loate kriege
Vol gooie mood
Opgeave zoot dich neet in het blood
En toch is ut noe zoe wiet
Doe bis ingehoald doer de tied
Zoe biezonger en apart wie dich
Doe woars wie ein zus vuur mich
Dankjewel Ton vuur wea se woars
Want joa, doe woars ech enig in dien soort
Vuur geine bang, leef en sjpeciaal
Ich wil van dich gein aafscheid nummer
Dus zig ich. . . . . . Leef Ton, ich zeen dich later waal

Zoals jij was er maar één
Bij jou voelde ik me nooit alleen
Ik leerde je kennen, nu bijna 16 jaar geleden
En hoe groot was mijn geluk
Ik kwam om je raam kleur te geven
En vond een vriendin voor het leven
Een gekke muts en altijd goede zin
Wijze raad, een luisterend oor
Ja, jij was echt mijn allerbeste vriendin
Gek doen tijdens het stappen
Zieke diertjes die alleen jij kon oplappen
Getuige was ik bij je trouwen
Alles deed je om je gezinnetje bij elkaar te houden
Gevochten heb je als een tijger
Vastbesloten je er niet onder te laten krijgen
Vol goede moed
Opgeven zat jou niet in het bloed
En toch is het nu zover
Je bent ingehaald door de tijd
Zo bijzonder en apart als jij
Je was als een zus voor mij
Dankjewel Ton, voor wie je was
Want ja je was echt enig in je soort
Voor niemand bang, lief en speciaal
Ik wil van jou geen afscheid nemen
Dus zeg ik. . . . . Lieve Ton, ik zie je later weer

Wij 2'tjes op mijn trouwdag

zondag 16 september 2012

JIJ

Jij bent zo ontzettend speciaal. Voor mij. En ik kijk zo vaak naar jou. Heel vaak. En als ik je dan zo bewonder dan vraag ik me vaak af, waar ik jou aan verdiend heb. En dan vraag ik me af, zeg ik het je wel vaak genoeg?
Dat ik je bewonder?
Alles wat je doet. Hoe je leeft. Hoe je denkt. Hoe je staat voor de dingen waar je in gelooft. Hoe je vecht voor de dingen die voor jou echt belangrijk zijn. Wauw.
Zeg ik je wel vaak genoeg, dat jij de muziek brengt in mijn leven?
Niet alleen door je keuze van muziek, die zo heel anders is dan die van mij. En ook niet door de manier waarop je naar muziek luisterd. Ik luister de teksten, maar jij hoort enkel de klanken, de tonen, de variëteteit in hoog en in laag. Ik zing luidruchtig mee, jij neuriet genietend mee. Je maakt muziek bij alles wat je doet. Je tokkelt met koffielepeltjes. Jij trommelt op paprika's wanneer je ze snijdt.
Dus zeg ik je wel vaak genoeg, dat jij de lach bent in mijn leven?
Omdat ik zo vaak om je moet lachen. Niet alleen om de moppen die je verteld, ook om de snoeten die je erbij trekt. Als je weer eens "op zn oostenrijks" staat te dijenkletsen. Als je mensen een heel serieus verhaal verteld en ik alleen de twinkel in je ogen zie, omdat je ze in het ootje neemt. Jij laat me schateren op zoveel meer manieren dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik hoef soms maar naar je te kijken.
En zeg ik je dan wel vaak genoeg hoe bijzonder ik je vind?
Het leven is een lach voor jou. Rustig en kalm wandel je erdoorheen. De rotsen op je pad, die lach je uit wanneer je erlangs loopt. Je bent de relaxheid zelve.
Heb ik je dan wel vaak genoeg gezegd, hoe veel ik van je geleerd heb?
Hoe jij me leerde kalm te blijven in stressvolle situaties. En dat ik eerst tot 10 moest leren tellen, omdat dat wat ik dan te zeggen heb veel beter bij de mensen aankomt. Meer impact heeft.  Hoe je me leerde om te genieten. De hele dag door. Dat je me leerde om gelukkig te zijn. Eerst zelf, dan de rest.
Dus zeg ik je wel vaak genoeg hoe gelukkig jij me maakt?
Je aanbidt de grond waarop ik loop. Jij maakt geen ruzie met me als ik weer een raar idee hebt, maar lacht erom. Je houdt van me. Of ik nou lach om niets. Of ik nou met een chaggerijnige kop onder de douche uitkom. Jouw sterke liefdevolle armen maken alles beter. Wanneer jij me knuffelt word de hemel vanzelf helderblauw en piept de zon overal doorheen. Als ik in je van liefde stralende ogen kijk lijken er overal om me heen regenbogen te verschijnen. Samen met jou kan ik de hele wereld aan. Samen met jou kan ik alles. Wat is liefde mooi. Met jou.

vrijdag 10 augustus 2012

Misvormd is mooi

Hij kwam
Hij zag.
En hij overwon. Ons allemaal. Hij heeft ons zoveel geleerd. Gewoon door te zijn wie hij is. Hij is niet perfect. Nee verre van zelfs. Hij is gehandicapt. Eigenlijk zou hij misschien zelfs in een rolstoel moeten. Hij mist een been. Zijn evenwicht is niet dat je zegt, je van dat. Dat geeft niks. Hij weet het te compenseren. Ook heeft hij een gat in zijn oor. Geeft hem iets. Hmz, hoe zal ik het zeggen.  Iets van een straatschoffie. Zn mond kan niet helemaal dicht. Hij lijkt continue te lachen. Zn ogen druipen. De hele tijd. En als het droogt krijgt hij korstjes. Hij heeft het steevast koud. Ook als het warm is. Behalve als hij in de zon kan zitten of liggen. Hij is niet de meest ideale huisgenoot. Hij is luidruchtig. Hij smekt bij het eten. Hij bemoeit zich overal mee. Hij wilt de meest lekkere zitplaatsen. Hij is een hond. Als in de-kleinste-van-de-wereld-hond. Dus als in echt mini-mini-mini-hond. Hij is een chihuahua. En dat nog niet eens. Hij heeft dus maar 3 pootjes. Wij noemen hem liefdevol onze trihuahua. Hij heeft karakter. Hij is trots op wie hij is. Dat laat hij zien als hij in de zon gaat liggen. Zijn goeie voorpootje trots voor zich uitgestrekt. Als hij gaat zitten, met zijn borstkastje ferm vooruit en zn koppie (al trillend) fier rechtop. Hij is voor niemand bang. Hij jaagt duitse herders van het uitlaatplaatsje af. Hij laat ons zien dat het niet uitmaakt hoe groot je bent of dat je gehandicapt bent of niet. Het leven is het waard geleefd te worden. Hij laat van zich horen. Bij alles. HIJ ìs HIER. En dat mag moet iedereen weten. Trots trippelt hij rond op 2 pootjes als hij gaat rennen. Dan heeft hij beter evenwicht. Dan lijkt hij te lachen van oor tot oor. Dan laat hij zien dat hij plezier heeft. Dan wordt ik zo ontzettend blij van hem. Dan spingt hij luid blaffend keffend tegen me op. met zn ene voorpootje driftig tegen me aankloppend. Alsof hij wilt zeggen: KIJK! KIJK MIJ NOU! Als de zon op ons postzegeltuintje staat, dan ligt hij als eerste in de eerste centimeter zon die er verschijnt. En dan komt hij elke 10 minuten binnen. Kwispelend, schuddend met zijn hele lijfje (dat dubbel zo hard schud doordat hij dan op 2 pootjes staat), tongetje uit zn bekkie en weer die lachende snoet. Kom je vrouwtje? Kom je spelen. Wat ben ik toch dol op je, kleine knapperd van me!

woensdag 1 augustus 2012

Van een mug een olifant maken...

Ken je ze? Muggen? Ja tuurlijk. Wie kent ze niet. Ik ben een groot dierenliefhebber. Vind ik zelf. Heb al wat leeft lief. Nou ja een enkele uitzondering daargelaten haha. Zonder flauwekul. Ik zet met liefde verdwaalde spinnetjes buiten, en dan alleen die spinnetjes die over de grond lopen. En hoewel ik vliegen niet zo heel geweldig vind. Zul je mij er niet snel op betrappen zo'n beestje dood te meppen. Ik laat 't mn lieffie doen, die kan dat sneller en is groter.Muggen zie ik nooit. Ik hoor ze wel vaker. En meer dan me lief is, hoor ik ze. Bij voorkeur, de hunne wel te verstaan, 's nachts. Want als het aan mij ligt mogen ze hun concerten buiten geven. Voor de liefhebber. En ook al ben ik dan niet hùn fan, zij zijn blijkbaar wel de mijne. Zo ook vanavond onder de douche. Ja echt waar onder de douche. Mn schatjes van kids laten het licht op de badkamer altijd aan. En het raam ook altijd open. Hij is verzopen hoor. Die dappere-mug-onder-de-douche. Hij stak me in mn schouder. Ik hoorde 'm niet. De stiekemerd. En al afglijdend door de ferme waterstraal die onze douche rijk is, klampt hij zich wanhopig aan steeds andere delen vast. Na mijn schouder voel ik 'm prikken in mn heup. Dan mn bovenbeen. Mn kuit. en dan zie ik hem en ik stel me zo voor dat hij zn armpjes omhoog gooit en keihard joelt in een fikse draaikolk door het afvoerputje verdwijnen. Dag mug. Hope you had fun. Ik ben dus ook geen fan van muggen onder de douche.
Ik zèg toch ze zijn fan van mij. Van alle 8 mensen hier in huis, zoeken ze mij steeds op. En als ik ze opmerk is het al te laat hè. Dan is het kwaad al geschied. Dan ben ik weer een rode vlek rijker. In het begin dan hè. Uiteindelijk wordt het een bult. Zo'n dikke. En daar heb ik er een hoop van. Wat mij verwonderd
doet afvragen of het spreekwoord wel deugt. Je weet wel, van een mug een olifant maken. Volgens mij
zijn het de muggen die overal olifanten van maken. Nou ja, van de mannen dan. Ik mis namelijk nog steeds de slurf....De omvang die heb ik dan weer wel mee

maandag 7 mei 2012

Koffieblik....


Overal zie je ze tegenwoordig….ze zijn leuk….ze zijn klein en compact…..en ze rijden 45 km per uur….de aixam….de invalidenauto….wat een uitvinding….ik vind ze super….al die mensen die afhankelijk waren van dwars-door-het-land-rijdende taxi’s of het niet-zo-toegankelijke openbare vervoer…..en toen kwam de aixam…..overal zag je ze….toen nog echt als een vierkant blikje met een geluid van een ouderwetse koffiemolen…..hoekig en recht….en met een hoog irritatiegehalte voor de doorgewinterde chauffeur…..want tsja….sneller dan 45 gaan ze echt niet…..en het gekke is….tegenwoordig heeft íederéén zo’n ding….steeds wanneer ik mijn oudste dochter naar school breng….moet ik toch weer hartelijk lachen….op de parkeerplaats staat ook zo’n koffieblik….helemaal gepimpt…goudkleurig met zwarte striping….een audio-installatie daar zeg je ú tegen….stoere velgjes….en dan stapt de bestuurder uit…..geen oude juf met artritis….geen meester met een houten been….nee een jong kittig ding van 16 lentes jong….pakt haar tas….gooit de deur dicht met het air van een actrice en drukt vervolgens geheel in stijl….op het knopje van de centrale deurvergrendeling…bliep bliep zegt het koffieblik dan heel modern….en weg is de bestuurster…kittig loopt ze naar school op haar uggs….vertwijfeld vraag ik me op zo’n moment wel eens af…wat die arme ouders van dat meisje haar in godsnaam moeten geven met haar 17de/18de/21ste verjaardag….maar ach….dat zijn mijn zaken tenslotte niet….van de week zag ik nog zo’n leuk voorbeeld….ik ging eens tanken bij een ander tankstation dan mijn eigen oude vertrouwde Esso…en terwijl ik uitstap zie ik naast me weer zo’n mooi koffieblik staan….dit keer een zilveren editie…die ook allang niet meer doet denken aan de aixam van weleer….ernaast staat een jonge vitale kerel van een jaar of 17….goed ter been….allebei de armen werken prima….de kofferbak van het blik staat open….en daaruit tilt de trotse bestuurder zijn waarschijnlijk allergrootste trots….en tas zo groot als de kofferbak wordt met respect omhooggetild en met liefde op de grond gezet….nieuwsgierig naar wat er in die tas zit….blijf ik, uiteraard, staan om te kijken…..de grote flap wordt opengeklapt…en ik zie het gehele assortiment aan poetsartikelen van Heuts Autoshop….van veel flessen weet ik niet eens wat ze zijn…..met het air van een doorgewinterde autobezitter….haalt de eigenaar van het koffieblik fles voor fles eruit…..en begint liefdevol zijn “auto” te poetsen…die, wat dacht jij dan, hélèmáál niet vies is….jammergenoeg kan ik niet langer blijven kijken….de plicht roept en ik moet weer naar huis….gelukkig zie ik niet alleen maar jeugd en jongeren in deze nieuwe trend….hoewel er hier in het dorp ook een mooi cabrio-koffieblik rondrijdt…met wederom een trotse 17-jarige eigenaar….vanochtend…toen ik terugkeerde van mijn rondje kids-naar-school-brengen….stond ik naast een wel heel mooi model…geen schrammetjes….geen krasjes…..geen deukjes…..ik twijfelde zelfs even of het wel een koffieblik was….erin zat een oud dametje….van ik schat een jaar of 70…glunderend achter haar dikbeglaasde bril….stoer om zich heen kijken…zichzelf er waarschijnlijk van vergewissend dat iedereen haar zag….ik kreeg er zelf een smile van om mijn mond…voor deze dame betekent dit koffieblik waarschijnlijk hernieuwde vrijheid….vrijheid om zichzelf te verplaatsen zonder er anderen voor lastig te hoeven vallen….toch te gek….zo’n koffieblik!