Je was er nog niet zo lang.
In mijn leven dan bedoel ik.
Of in ieder geval je was eerst een geheimpje.
Een zoet geheim van mijn liefste vriendinnetje.
Jij was namelijk haar mannetje. En zoals je haar veroverde, zo veroverde je ons ook.
De eerste keer dat je bij ons kwam, nam je meteen een eigen plekje in mijn hart in.
Luisterend naar onze verhalen, stoeiend en kletsend met de kids en kroelend met de honden.
Alsof je er altijd al was geweest.
Je hoorde hoe moeilijk ik het had en dat ik bezig was met een filmpje voor mijn vader.
En lieverd die je was, bood je meteen aan om het voor me te downloaden.
Er helemaal vanuit gaand, dat je dat misschien wel zou vergeten, was de verassing groot toen er diezelfde avond nog, een mailtje van jou kwam. Met het liedje.
Je was er nog op mijn verjaardag, de 18de.
Je zorgde ervoor dat mijn lieve dinnetje beter was die dag, had haar verwend met vitamientjes en lekkers.
Je zette je zelfs over een obstakel heen om toch naar mijn verjaardag te komen, om bij je lieffie te kunnen zijn.
Ik kreeg een extra dikke knuf van je en zelfs weer eentje toen jullie weggingen.
Oh hoeveel waarde die nu heeft.
Ik zie nog voor me hoe verliefd jullie die dag waren. Hoe dol op elkaar.
Ik zag al een toekomst waarop we leuke avonden zouden hebben met z'n 4'tjes of 6'en en dan met alle kids erbij, toekomstige feestjes waarop jij ook van de partij zou zijn.
De 19de was je op mijn vaders crematie, je was er gewoon.
Je steunde mijn dinnie en gaf mijn vader een laatste groet.
In een appje dat ik van jullie kreeg, zei je nog hoeveel respect je voor me had en dat ik echt "een meid met ballen was", omdat ik de dienst van mijn vader deed.
En toen kwam de maandag, een week nadat mijn paps zijn laatste woorden sprak.
En ik kreeg een appje, jij was er niet meer!
Je had je eigen leven genomen.
Het leven was toch te zwaar voor je gebleken.
Lieve jongen, wat heb je ons laten schrikken.
Je was pas 28, bezig met een opleiding, vader van een toppertje van 9 en het liefste vriendje dat mijn vriendin zich maar kon wensen.
Je leek zo te genieten van het leven, maar helaas, je zag geen toekomst.
Je liet een hoop mensen verschrikt, radeloos en hopeloos verdrietig achter.
Toch heb ik onnoemelijk veel respect voor je.
Respect voor wie je was, voor je keuzes.
Ik ben je ook dankbaar, dat je mijn vriendin zo gelukkig hebt gemaakt.
Ook al was het veel te kort.
Morgen bewijzen wij je de laatste eer, dan ga je voorgoed op reis.
Vaarwel, lieve Wouter, goede reis!
Ik zal je nooit vergeten!
