zondag 28 juli 2013

Mijn beste vriend

Ik ken hem al 8 jaar.
Ooit in een ver verleden was hij mijn ex.
We gingen zonder ruzie uit elkaar.
Hij heeft een vervelende ex waar hij na 10 jaar nog steeds niet van verlost is en dit was de voornaamste reden dat het niet kon werken tussen ons.
Ze had een tè grote invloed op ons leven en nu probeert ze dat nog steeds.
Maar dat terzijde, deze blog gaat niet over haar, stel je voor, ze zou zich nog belangrijk gaan voelen ook

Hij dus.
Mijn beste vriend.
Die zonder aarzelen een nachtje hier komt slapen als we een oppas nodig hebben.
Die voor ons BBQ´t op moederdag
Die macaroni voor ons kookt, gewoon omdat hij lief is
Hij dus.
Mijn beste vriend.
Die met pasen een hele verrassingsdoos met lekkers voor ons had.
Als extra grap die doos ook vol had gestopt met zaagsel
Die langskomt om bij de kids te kijken als ik met spoed wordt opgenomen in het ziekenhuis.
En vervolgens blijft hangen en ze helpt totdat papa thuiskomt.
Hij dus hè.
Mijn allerbeste vriend
Die de laptops van mij en mijn kleine meisje meeneemt om ze te maken.
En en passant meteen een nieuwe oplader koopt.
Die een extra ronde omrijdt om die laptops te komen brengen.
En ons daar superblij mee maakt.

Hij is speciaal.
Bijzonder.
Uniek.

Hij is de allergrootste vriend (letterlijk en figuurlijk) van mijn kleine kruimel.
We zijn allemaal echt hartstikke dol op hem.
En willen hem niet meer missen.

Mijn allerbeste vriend.....love you dude

dinsdag 16 juli 2013

Kadootjes

Dat vind ik het.
Kadootjes voor als we ouder zijn.
Geen materiële spullen.
Want laten we eerlijk zijn, wat hebben die nu daadwerkelijk voor waarde?
Een stereo, een tv of zelfs een auto of een paard?
Gaan die eeuwig mee?
Dacht van niet!
Dus...
Mijn vader is een wijs man.
Een man die in zijn leven al veel gezien, beleefd en meegemaakt heeft.
Een man die ik op elke foto die ik van hem zie, in pose of onverwacht gemaakt, zie lachen.
En dan geen glimlach, hè dames en heren...
Ik heb een over een grijns die reikt van oor tot oor.
Ogen met lachrimpeltjes eromheen en die twinkelen van plezier.
Ik heb het al vaker gezegd...mijn vader is een held.
Een echte!
Hij is stervende.
Hij vecht voor iedere ademhaling.
Zijn stem is een slap aftreksel van de krachtige bulder die eens de zijne was.
Maar hij vecht.
Hij strijdt.
Hij kan geen dagen aan zijn leven toevoegen, dus leeft hij heel veel in de dagen die hij heeft.
Hij geeft kadootjes.
Veel en vaak.
Geen dure, als in wat-kost-dat-veel-geld-kadootjes.
Maar wel van onschatbare waarde.
Hij ging op vakantie met oma en alle kleinkids
Hij gaat vissen met zijn jongens (mijn man en zonen) en zijn broer en diens kleinzoon.
Hij leert ze alles wat hij weet.
Hij koopt en zet een zwembad neer in zijn tuin voor de kleinkids en spuit ze nat met ijskoud water.
Needless to say, dat hij er het meeste plezier in heeft.
Hij gaat met mijn moeder en zijn broer en diens vrouw op een boottocht en lekker uit eten.
Hij neemt mij mee naar de plek waar mijn zus begraven ligt en deelt zijn diepste gevoelens met me.
On-Be-Taal-Bare kadootjes.
En nu beseffen we dat allemaal misschien nog niet.
Maar later...over 10, 20, 30 jaar, dan denken we hieraan.
En aan het grootste kado dat onze pap, opa, broer, man ons heeft kunnen geven.
Namelijk: Geniet van het leven en geef nóóit op!
Hij deed en doet dat niet, nooit!
Hij geeft ons herinneringen, en die zijn meer waard dan wat dan ook!


zaterdag 6 juli 2013

ODE

Na hier en daar wat commentaar
Over al jouw prachtige haar
dan nu toch echt een ode
een ode aan jouw HAAR

Beginnend bij je zachte donsjes van je oren, zowel binnen al buiten, die trillen als ik iets in je oor fluister

Je stoppelbaard, die ruw en mannelijk is, en kriebelt en krabt als ik je kus

Je wenkbrauwen, die onopvallend in een rechte lijn doorlopen, waardoor je kwaad lijkt te kijken, wat je zelf helemaal prima vind. Maar wat jou net dat gewisse etwas geeft

Je krullende en langzaam grijzer wordende borsthaar. Waarvan de allereerste grijze haar nog steeds in een klein envelopje in mijn beurs zit. Stevig verzegeld. Want ik ben dol op je grijze haartjes. Ze geven je charisma.

De langzaam door de zon blonder wordende haartjes op je armen, die zijdezacht aanvoelen wanneer ik langs je loop en zacht langs je armen streel. Die zachte haartjes die me dan kippenvel bezorgen wanneer ik ze voel.

De fluwelen haartjes op je rug, die als een zijdezacht tapijt je rug bedekken. Waar ik met mijn vingers doorheen kan gaan en jouw dan voel trillen onder mijn handen, want tsja, dat kriebelt..I Love it!

Je mooie mannelijke benen, met niet te veel en niet te weinig haar. Die niet te zacht en niet te ruw zijn. Die heerlijk aanvoelen wanneer onze benen zich verstrengelen.

Maar ik hou ook van je kale koppie, daar waar heen haar meer groeit
 ;-)