Rust zacht lieve jongen

Je was er nog niet zo lang.

In mijn leven dan bedoel ik.

Of in ieder geval je was eerst een geheimpje.

Een zoet geheim van mijn liefste vriendinnetje.

Jij was namelijk haar mannetje. En zoals je haar veroverde, zo veroverde je ons ook.

De eerste keer dat je bij ons kwam, nam je meteen een eigen plekje in mijn hart in.

Luisterend naar onze verhalen, stoeiend en kletsend met de kids en kroelend met de honden.

Alsof je er altijd al was geweest.

Je hoorde hoe moeilijk ik het had en dat ik bezig was met een filmpje voor mijn vader.

En lieverd die je was, bood je meteen aan om het voor me te downloaden.

Er helemaal vanuit gaand, dat je dat misschien wel zou vergeten, was de verassing groot toen er diezelfde avond nog, een mailtje van jou kwam. Met het liedje.

Je was er nog op mijn verjaardag, de 18de.

Je zorgde ervoor dat mijn lieve dinnetje beter was die dag, had haar verwend met vitamientjes en lekkers.

Je zette je zelfs over een obstakel heen om toch naar mijn verjaardag te komen, om bij je lieffie te kunnen zijn.

Ik kreeg een extra dikke knuf van je en zelfs weer eentje toen jullie weggingen. 

Oh hoeveel waarde die nu heeft.

Ik zie nog voor me hoe verliefd jullie die dag waren. Hoe dol op elkaar.
Ik zag al een toekomst waarop we leuke avonden zouden hebben met z'n 4'tjes of 6'en en dan met alle kids erbij, toekomstige feestjes waarop jij ook van de partij zou zijn.

De 19de was je op mijn vaders crematie, je was er gewoon.

Je steunde mijn dinnie en gaf mijn vader een laatste groet.

In een appje dat ik van jullie kreeg, zei je nog hoeveel respect je voor me had en dat ik echt "een meid met ballen was", omdat ik de dienst van mijn vader deed.
En toen kwam de maandag, een week nadat  mijn paps zijn laatste woorden sprak.

En ik kreeg een appje, jij was er niet meer!

Je had je eigen leven genomen.

Het leven was toch te zwaar voor je gebleken.

Lieve jongen, wat heb je ons laten schrikken.

Je was pas 28, bezig met een opleiding, vader van een toppertje van 9 en het liefste vriendje dat mijn vriendin zich maar kon wensen.

Je leek zo te genieten van het leven, maar helaas, je zag geen toekomst.

Je liet een hoop mensen verschrikt, radeloos en hopeloos verdrietig achter.

Toch heb ik onnoemelijk veel respect voor je.

Respect voor wie je was, voor je keuzes.

Ik ben je ook dankbaar, dat je mijn vriendin zo gelukkig hebt gemaakt.

Ook al was het veel te kort.

Morgen bewijzen wij je de laatste eer, dan ga je voorgoed op reis.

Vaarwel, lieve Wouter, goede reis!

Ik zal je nooit vergeten!

Voor iedereen die er niet was...

De dienst van pap was prachtig.
Alles om het sterven van pap heen was mooi. Verdrietig ook, maar vooral mooi.
Gesteund door lieve mensen.
Die dinsdag, de 15de oktober, heb ik nog lekker bij pap gelegen, hem in zijn oor gefluisterd wie ik allemaal voor hem gemaild had. Het ultra-goede nieuws verteld, waarvan ik zeker weet dat hij het wilde weten, maar waarover ik hier nog niet teveel wil en kan vertellen. Hem verteld hoeveel ik van hem hield. Eventjes alleen met zijn 2'tjes. Duitse muziek op de achtergrond en zijn handen die iets koeler voelden. Waarvan ik aan mam vroeg of het wel klopte wat ik voelde. Maar sterk als de beer die hij was, voelde hij nog ontzettend warm, om vervolgens 5 minuten later er niet meer te zijn. Ons toch nog verschrikt achterlatend. Gehuild heb ik, zoals ik nog nooit gehuild heb. Tranen om mijn lieve, sterke, speciale papa.
Hij werd 's avonds opgehaald, om de volgende dag voor 12 uur weer thuis te komen.
Geïnstalleerd op zijn bed in de woonkamer, slapend alsof hij even uitrustte voor het volgende feestje. Met zijn favo muziek, mooie bloemen en lekkers op tafel. En wij met een traan een feestje vierend zoals hij dat wilde.
Hij was gebalsemd en hoewel hij koel aanvoelde, was hij niet koud. Ook niet stijf. Gewoon zoals hij was.
Zijn kleinkinderen zijn bij hem geweest, niemand vond het raar en Vince gaf hem zelfs een dikke knuffel en kus, zoals hij altijd deed.
Wat ben ik trots op mijn mooie, stoere en sterke kids!!
's Avonds kwamen de mensen die hem liefhadden nog langs en dronken gezellig in de woonkamer een kopje koffie bij hem. Precies zoals hij dat zou willen.
Mam en ik zijn steeds bij hem gebleven, ook toen de uitvaartondernemer hem zaterdag kwam halen voor zijn laatste reis.
De dienst, de aankleding ervan, waren prachtig. Luce, de voorgangster, deed het fantastisch en wist pap te vangen in een paar woorden.
De rest van de dienst mocht ik doen, het laatste wat ik voor pap kon doen.
Voor iedereen die er niet was, wil ik dan ook hier de tekst plaatsen van wat ik daar vertelde. Het origineel was in het dialect, ik heb het vertaald, speciaal voor één van mijn favoriete lezers uit Zierikzee.
Zodat ook jullie mijn papa kennen. Hij was een held! En ik zal altijd van hem houden ♥

*klik* mijn laatste woorden aan pap

A dieu lieve pap

Mijn laatste berichtje hier was van vrolijke aard.
Hoe snel kan het leven een andere wending nemen.
Het leven lijkt sinds die 13de oktober wel in sneltreinvaart te zijn gegaan.
De dag dat ik mijn zonnetje een fijne vakantie beloofde, was tevens de dag dat mijn papa, mijn stoere, sterke papa, het leven definitief voelde ontglippen.
2 nachten had ik bij hem en mama in de woonkamer geslapen.
Wij 3'tjes, zoals we ook begonnen waren. Voor mijn  gevoel.
Veel werd er besproken en pap gaf aan op deze manier niet meer te willen. Hij vroeg onze toestemming.
En zoals bij alles wat hij doet, deed hij ook dit vol overgave.
Maandag liet hij de dokter komen en gaf aan dat hij dit mensonwaardige bestaan niet meer wilde.
Na alles besproken te hebben, liet hij alle mensen die hem lief waren langskomen om ze voor een laatste keer bemoedigend toe te spreken, om ze te zeggen hoeveel hij van ze hield en om afscheid te nemen.
Vol ongeduld wachtte hij op de dokter en was blij toen ze eindelijk kwam, het hoefde niet meer uitgesteld te worden. Hij zei tegen mam en mij hoeveel hij van ons hield en dat hij zo blij was dat hij de kleinkinderen had gezien. Nam zijn zuurstof af en ging slapen. Om op dinsdagavond voorgoed in te slapen.
Mijn papa, wat heeft hij gevochten. Wat was hij sterk!!
Er zijn niet genoeg woorden om te zeggen hoeveel respect ik voor mijn paps heb.
Er zijn ook niet genoeg woorden om te zeggen hoe veel ik hem mis, hoe ik wacht dat hij op zijn scootmobieltje de hoek om komt.  Hoe graag ik zijn stem wil horen. Zijn wangen wil kussen. Zijn kriebelbaartje tegen mijn wangen wil voelen. Zijn sterke armen om me heen.
Te horen dat alles goed komt.
Nooit zal hij er meer zijn om met ons mee te juichen, om zijn ogen te zien glinsteren van trots, ons te troosten, ons te beschermen. papa ik mis je zo!
Maar we zullen hem eren, hem trots maken.
Daar waar hij nu is, is hij nog steeds dicht bij ons. Dat weet ik zeker.

Rust zacht lieve pap, ik hou van je!

Verwennerij

Daar had ik zin in.
Papa voelde zich vandaag niet zo lekker en mams was gefrustreerd.
Ze kan niet zoals ze wilt met haar ontstoken oog.
Dus toen ik vandaag voor de tweede keer kwam druppelen, sprak ik af om die avond wat vroeger te komen en lekker bij paps op bed te gaan liggen en saampjes met hem tv te kijken.
Mams beloofde ik een eigengemaakt appeltaartje, maar nam me in m'n hoofd al voor om daar wat extra's van te maken.

Ik maakte er dus 2 en bakte van hetzelfde deeg nog een stel koekjes met een hartje erin.
Van van liefde wordt toch iedereen beter?

Dus ik trok alvast mijn pyjama aan met mijn roze slobberkousen en crocs van oudste zoon.
En natuurlijk vergat ik mijn roze fleece ochtendjas niet, want bij paps en mams thuis roken we een sigaretje in de stal.
En daar is het best wel af en toe een beetje koud.
In de tussentijd was al het bakwerk klaar.

En maakte ik snel een fotootje

Ik stopte nog snel een bus slagroom in mijn ochtendjaszak.
Samen met Friemel, die tijdelijk bij ons logeert, stapte in in de auto.
Eenmaal bij pap en mam, begon de verwennerij.
Voor mams maakte ik een bordje klaar met een appelgebakje en slagroom en voor pap vulde ik een kommetje pudding.
Zelf dronk ik een blikje redbull en toen alles op was, kroop ik lekker bij in zijn eenpersoonsbed en kroelde tegen hem aan alsof ik weer een klein meisje was.
Dat was pure verwennerij voor mij.
Wat heb ik genoten, een heel uur lag ik bij pap.
Druk vertellend over mijn dag, net als vroeger.
Papa's sterke armen om me heen.
Luisterend naar mijn gesnater.
Luisterend naar zijn stem als hij iets vertelde.
Daarna met mams nog een sigaretje gerookt in de stal en de schone was naar boven gebracht.
Samen kletsend op de overloop.
Want wij, mijn mama en ik, wij begrijpen elkaar.
Daar na verzorgde ik zo voorzichtig mogelijk haar ontstoken oog en plakte het af.
Nog 1 sigaretje dan, want wij, mijn mama en ik, wij kunnen uren kletsen en moeilijk afscheid nemen.
Pap sliep inmiddels en ik gaf hem nog een kus.
Ook mam knuffelde ik nog even en met de belofte om morgenvroeg weer te komen nam ik afscheid.
Het was een top-avond.
Een avond uit mijn jeugd.
Waarin niks anders telde en belangrijk was dan de liefde die wij 3'tjes voelden voor elkaar.
En nu nog.
Een knus, huiselijk, warm en liefdevol gezinnetje.
Eventjes weer wij alleen met zijn 3'tjes

♥

3 maal daags

Het was ergens in augustus.
De vliegen waren aanweziger dan ooit en mijn lieve moedertje ergerde zich kapot aan zo'n kreng.
Dus ging ze op jacht.
Niet met een gewone vliegenmepper, want nee die had ze niet zo snel voor handen, en mijn ongeduldigheid heb ik schijnbaar toch van haar, want met een kartonnetje dook ze hem (of haar) achterna.
Ze mepte erop los en was net iets te fanatiek.
Ze zwiepte met het kartonnetje en zwiepte zo in haar oog.
Eigenwijs als ze is (ook dat heb ik niet van een vreemde haha) ging ze niet gelijk naar de dokter, maar uiteindelijk wel naar de nightcare.
Ze had (net als haar dochter jaren geleden) een scheurtje in haar netvlies.
Het arme ding.
Dat doet pijn mensen!
Ze zalfde 2 maal daags en het ging over.
Ze kon gelukkig weer haar actieve zelfje zijn, totdat ze afgelopen woensdag weer met een dik oog liep.
Nu wel wijzer geworden toog ze naar de dokter, en helaas trof ze de vervangster.
Die schreef zalf voor en raadde aan om vrijdag terug te komen als het niet verbeterde.
En helaas verbeterde haar oog niet.
Sterker nog het werd er zelfs slechter op.
Vanmorgen toen we thuiskwamen van onze kruimel halen op school, stond mijn mamsje al in de woonkamer.
Ze moest om 20 over 10 in het ziekenhuis zijn, haar eigen dokter had er speciaal voor gebeld.
Saampjes vertrokken we en lachten wat af in de wachtkamer.
Het wachten duurde lang, de service was goed.
Maar oh, oh wat vind mijn moedertje dat allemaal vervelend.
Ze is nooooit ziek, is de meest sterke vrouw die ik ken.
Maar nu, nog maar ik haar verzorgen!
Daar wordt ik blij van, want mijn mama, die zorgde vroeger altijd voor mij.
En nu, nu kan ik iets terug doen.
Dus kookte ik vandaag zuurkoolstampot voor paps en mams.
En ging er 3 x naartoe.
2 x om te druppelen en 1 keer voor het slapengaan om te zalven.
Ze vind het maar niks.
Dat luie gelig.
Dat niet goed kunnen helpen van pap, dat frustreert haar misschien nog het meest.
Dus maak ik grapjes en ben gewoon blij.
Niet omdat ik het leuk voor haar vind, nee verre van zelfs, maar omdat ik het heerlijk vind als ik haar aan het lachen kan maken.
Dan maakt mijn hart een sprongetje.
De komende paar dagen mag ik lekker voor ze koken.
Mag ik mijn mamsje verzorgen.
En ga ik mijn uiterste best doen!

Ode aan Odile

Met traantjes in mijn ogen typ ik dit.
Niet van verdriet hoor! Nee juist niet!
Want verwondering, waardering en vooral heeel veeeel respect.
Voor deze 21-jarige superlieve meid met een mega-sterk karakter!
Ze heeft MCDD (als ik het goed onthouden heb)
Ze woont op zichzelf in een zorgboerderij en werkt op een paardenmelkerij 10 km verderop.
Door al die kl*te bezuinigingen van onze rot politiek, werd haar vervoer niet meer volledig vergoed.
Had ik al verteld dat deze sterke meid 100% is afgekeurd en dus niet hoeft te werken???
Maar die zelf vind dat ze iets moet doen en niet niks doen en geld ontvangen.
Dus toen haar vervoer wegviel, stapte ze op de fiets.
Iedere dag 10 km heen en 10 km terug.
In weer en wind.
Die zich er niet onder laat krijgen!
Die zodra ze de kans krijgt van Johny de Mol, studeert zo vaak als ze kan en met slechts 2 fouten slaagt voor de theorie voor het brommobielcertificaat.
En niet veel later ook slaagt voor haar praktijk examen!!!!
Ik zag het al bijna niet meer, zo stroomden de tranen over m'n wangen.
Wat was ik blij voor deze stoere chick en zelfs een beetje plaatsvervangend trots misschien.
De überstoere brommobiel die ze vervolgens cadeau kreeg van Johny heeft de dan ook dubbel en dik en dwars verdiend!
En dat terwijl ze er ook gewoon zelf 2 jaar voor had willen sparen.
Nederland zou gezegend zijn als alle mensen zo waren als Odile.
Och, we zouden al blij mogen zijn als we allemaal alleen al zoveel gevoel en kracht en karakter in ons hele lichaam hadden als deze meid in het puntje van haar pink heeft!!