Ik hartje Sinterklaas en Zwarte Piet

Liever meng ik me niet in de discussie.

Al heb ook ik er natuurlijk een mening over.

Tot en met mijn 7de levensjaar heb ik rotsvast geloofd in de goedheiligman en zijn knechtjes.

Bang was ik!

Niet voor Zwarte Piet. Nee joh, die was lief, die had tenslotte de snoepjes en de kadootjes.

Die vulde je schoen als je hem bij de verwarmingsbuis (want wonend op een flat) had gezet.

Sinterklaas, dat was pas een engerd.

Je moest bij hem op schoot en zijn kriebelbaard een kusje geven.

En hij wist ALLES!

Daar wordt je als klein kind dat wel eens wat kattenkwaad uithaalt niet blij van.

Vroeger, in mijn tijd, moest je nog mee in de zak als je stout was. Of kreeg je met de roe.

En dat moest dan van Sinterklaas, niet van Piet.

Gelukkig was ik nooit zó stout ;-)

Vanaf mijn 8ste geloofde ik dus niet meer.

En ging mijn vader weer actief aan het "Sinterklazen" ( het spelen van Sinterklaas)

Vanaf toen kon ik niet wachten tot ik oud genoeg was om ook Zwarte Piet te mogen spelen.

Ieder jaar opnieuw vroeg ik of ik al groot/oud genoeg was.

Op mijn 13de was het zover!!!

In de kleuren van mijn favo cluppie (RJC) liep ik dat jaar mee in de grote bezoeken.

Zoals een basisschool en een bakkerij.

Vanaf mijn 16de mocht ik mee op huisbezoeken.

Dat was 3 weken lang hard werken hoor! 

(het betaalde overigens ook goed :-) )

Heel veel mooie, speciale en aparte dingen heb ik meegemaakt in de jaren dat ik Piet speelde samen met mijn vader. Tot mijn 22ste heb ik dat met heel veel plezier gedaan.

Toen was ik zelf moeder en wilde ik mijn knulletje niet zo lang missen.

En speelde pas vorig jaar samen met oudste zoon weer voor Zwarte Piet.

En ga dat natuurlijk ieder jaar doen, ook dit jaar.

Gewoon mooi heel erg donkerbruin geschminkt.

Zwarte Piet is de allergrootste kindervriend die ik ken.

Lief voor kinderen, altijd in voor een dolletje, sportief en een echte speelkameraad.

Die hele grote-mensen-discussie, ik vind 't zielig voor de kindjes van nu.

Die demonstraties, ik vind het niet kunnen.

En dat is niet alleen omdat ik het het allerleukste en enige echte Nederlandse feest vind, maar omdat je nooit een statement mag maken over de ruggetjes van kinderen.

Een feest is een feest, dat hoef je niet te veranderen.

Vooral niet hier, in ons mooie multi-culturele Nederland.

Waar alle nationaliteiten worden vertegenwoordigt.

Waar we leren van elkaars tradities.

Ik ben dol op het suikerfeest, terwijl ik die zoetigheid voor mijn kindjes eigenlijk maar niets vind, want we krijgen altijd wel iets van onze lieve buren of vriendjes van school. Mooie traditie.

Halloween wordt hier ook niet overgeslagen, mooie Keltische feestdag, ondanks dat er soms nachtmerries van komen.
Willen we wel iets veranderen/aanpassen dan doen we dat binnen ons gezin wel. Daar hoeft een heel land niet voor te veranderen, toch?

Kerstmis gaat bij ons om het vieren van leven en liefde. Van bij elkaar zijn. Wij geven geen kadootjes, maar dat verplichten we verder niemand.

Vind je Zwarte Piet niet leuk, verander dan binnen je gezin de betekenis ervan.

Wat doet het ertoe?

Laat een ieder in zijn waarde.

Vooral een kind.

Dus.

Dat vind ik.

Fijne Sinterklaas allemaal!!!

Ducky lovin'

Ooit, toen ik een klein meisje was, zo'n jaar of 7/8, heb ik een angst voor gevogelte ontwikkeld.

Mijn vader was vroeger namelijk een stoere slachter. 

Die soms in zijn vrije tijd wel eens een kippetje deed slachten. 

En die krengen diertjes (2 kippen en een haan in dit geval)  logeerden dan bij ons op de flat op 10 hoog op de badkamer, want dat was de enige kamer die groot genoeg was met een deur die goed dicht kon.

Toen nog niet bang, wilde ik een kijkje nemen. Ik schoof de deur open en de haan kwam ontzettend agressief op me afgevlogen en op een haartje sloot ik de deur voor zijn snavel.

Sindsdien zijn het mijn vrienden niet meer.

Niks niet dat een snavel of veren heeft!

Tot maart dit jaar...

Ik zag een allerliefst filmpje op feesboek

Ik was V-E-R-K-O-C-H-T.

Nu wil het toeval dat oudste zoon op een soort van biologische school zit.

En laten ze daar nu toevallig baby-eendjes verkopen voor €5,-.

Op een druilerige middag kwam zij (althans dat dachten wij) met puberdude mee naar huis.

We noemden haar Lulu en ze woonde de eerste paar weken in een doos bij de verwarming.

Wij waren (en zijn) allemaal dol op haar.

De honden en kat snuffelden, maar deden nog niks.

En de rest van ons zat regelmatig met haar op schoot.

We bouwden een vijvertje voor haar en ik schilderde een naambordje.

Ze at uit mijn hand en kwam als ik riep.

Ze groeide als kool, want een maand later....

Ze werd steeds mooier.

En groter.

En dus haar vijver ook.

Ze kwaakte wat af.

Weer een maandje (we zitten inmiddels in mei) later was ze nog mooier

Het was toen dat we zeker dachten te weten wisten dat ze een mooie witte eend zou worden.

Ook omdat de leraar van puberdude dat zei.

In juni van dit jaar was ze namelijk zo

En toen ging het zo vlug.

Ze verkleurde helemaal.

En het bleek dat onze Lulu geen Lulu was maar een Leo ( liefdevol afgekort tot Lei'ke).

Het is een flink uit de kluiten gewassen eend.

De stads-eenden die ik in Amsterdam zag zijn er kuikens bij.

Zijn naam staat teven voor Lomp En Onbenullig.

Hij kuukelt om de haverklap ergens vanaf (veilig in zijn vijver, dat wel)

Hij kwaakt de hele dag om eten.

Is agressief tegen de honden.

En elk beest is bang voor hem.

Oh en hij laat een soort van scheten in het water als hij kwaad wordt (iemand een idee wat dat is?)

Verder heeft hij alleen een hele grote mond, want loop je naar hem toe, dan "rent" hij weg als een pinguin.

Kroelen vind meneer maar niks, al bijt hij niet en laat zich knuffelen.

Maar wij stinken schijnbaar, want eenmaal weer in vrijheid en hij weet niet hoe snel hij moet gaan kopje duikelen in zijn vijver.

Ik ben dol op hem. 

Wie had dat ooit gedacht?!

Nieuw jasje

Ik mis het hier.
Meer dan ik van te voren dacht.
Mijn hersenspinsels houden me nu wakker, mijn vingers kriebelen en elke dag vind mijn muis in zijn uppie de weg hiernaartoe.
Nadat ook nog eens  mijn favoriete blogster, na bijna 10 jaar, ermee stopte, wist ik het zeker.
Ze stopt met hele goede redenen en ik begrijp haar keuze.
( ik maakte hem tenslotte zelf ook al eens )
Ze is een voorbeeld voor velen. Zij staat synoniem voor doorzetten.
( sommige van haar blogs staan opgeslagen omdat ze me zo inspireren!)
Dus vond ik, normaal ook niet van het opgeven, dat ik me niet klein moest laten krijgen.
En gewoon doorgaan met dat wat ik  het liefste doe.
Schrijven!
En nu, als vanzelf, tikken mijn vingers dit blogje.
Ik kan het niet laten, het zit in mijn genen ( bedankt pap!).
Er waren goede redenen om met mijn blog te stoppen en die redenen zijn er eigenlijk nog steeds.
Dus... ga ik proberen het ietsje anders te doen, iets meer anonimiteit.
Of het lukt, tsja dat is een tweede, maar wie niet waagt, wie niet wint!
Ja toch?
Nou ja, hoe dan ook....de onderwerpen buitelen nu nog door elkaar, welke kunnen wel en welke niet ;-).
Ik moet nog wat orde scheppen in de chaos.
En een paar oude blogjes weer terugplaatsen.


Maar dan, dan kom ik gewoon weer terug!

Trien, de toverfee

Er woonde eens, lang gelee
In het paars met roze bos
Bij het mollendorp links naar benee
Een kleine malle toverfee

Die toverde, 't is heus waar
Op iedere slak een bos met haar
En toen was ze nog niet klaar
Iedere vogel maakte ze 10 kilo te zwaar

De vissen die kregen vleugels
En de muizen een zadel en teugels
Konijnen met beugels
Kun je het nog geloven?

Mieren liepen ondersteboven
En van bomen maakte ze een oven
Daarin kon ze bakken en braden
Kun je het al raden?

Ze bakte het liefst van al
Een grote sappige grasmetkneuterbollenbal
Ik zei het al
Ze is wat mal

Haar leven is een feest
Een plant wordt een beest
Een trol wordt een geest
Jammer, dat ik er nog nooit ben geweest

Ik zou haar wel eens willen zien
Die kleine gekke Trien
Niet lachen, dat is hoe ze heet
Al moet je me niet vragen hoe ik dat weet

Op reis dat is wat ze wil
Varen op een oranje krokodil
Dus tovert ze een pil
Telt tot vijf
En gaat op reis

Tot de volgende keer!

Moeilijk zonder jou

Ik wil natuurlijk ook niet zeuren of mezelf zielig maken, maar papa ik mis je echt ontzettend.

Ik mis je lieve woorden, je onvoorwaardelijke steun.

Jij, bij wie ik altijd op 1 stond.

Die mij nooit liet vallen, die zich kon inleven in mijn situatie of situaties.

Die mijn leven belangrijker vond dat het zijne.

De grote beer met wie ik vroeger zo lekker kon stoeien, van wie ik nooit kon winnen.

Bij geen enkel spelletje trouwens haha, jij was koning foetelen.

Hoe jij me de les kon lezen over de dingen die belangrijk waren of die jij belangrijk vond.

Wijze woorden waar ik nu vaak aan denk.

Toen ook hoor, ik heb je altijd de wijste man gevonden die ik ken.

Je sterke, sterke armen om heen in een knuffel.

Papa, ik zou nu zó graag een knuffel van je willen, mijn wang tegen je sterke borstkas.

Dat je tegen me zou zeggen dat alles wel goed komt en dat ik me geen zorgen hoef te maken.

Je stem, je mooie, warme liefdevolle stem.

Wat zou ik hem graag willen horen nu, nog een laatste wijze raad.

Of gewoon alleen maar ik hou van jou horen.

Want pap, ik hou heel veel van jou, dat zal nooit veranderen.

Ik hoop dat je gelukkig bent, daarboven, dat ze lief voor je zijn.

Hierbeneden wordt je namelijk onnoemelijk gemist!

Blij van boeken

Maandag kreeg ik bezoek.
Bezoek dat al was afgesproken in het weekend, maar door mijn chaotische warhoofd al weer vergeten was hihi.
Ze kwam met een hele doos vol boeken.
Boeken met geweldige titels.

De een nog leuker dan de ander.

We dronken wat en kletsten dat het een lieve lust was.
Tot mijn bende thuiskwam.
Dan is er geen gesprek meer mogelijk.
Onderhandelingen over wat we eten en wat ze allemaal gedaan hebben vandaag.
We namen afscheid en zeiden van snel-weer-doen!
En nog diezelfde avond begon ik in een boek.
My all time favorite: Tess Gerritsen.
2 planken in mijn kast staan nu nog voller en iedere keer als ik erlangs loop word ik weer opnieuw helemaal blij.

Dankjewel lieve Lizette, ik ben er hartstikke blij mee!

Oma Janssen

Deze week was ik in mijn soort van geboorteplaats, nou ja, in ieder geval de plek waar ik ben groot geworden. En ook toen schreef ik al over oma Janssen.

Oma Janssen woonde met haar zoon aan het einde van de galerij.
Ze was niet mijn echte oma, maar mijn door mijzelf geadopteerde oma, aangezien ik oma-loos was. En dat voor die tijd in mijn ogen een groot drama was.
Ik ken haar niet anders dan dat ze in de keuken zat, aan haar keukentafel.
Meestal met een kopje koffie.
Als ze er niet zat, dan belden we meestal niet eens aan.
Dan wisten we dat ze zat of lag te rusten.
Ik weet nog dat ik en mijn beste vriendinnetje ons daar eens één keertje niet aan hebben gehouden.
We bleven Wiel uitdagen en probeerden de hele tijd langs hem te rennen om toch bij oma te komen.
We wisten gewoon dat we "stout" waren en vonden het geweldig!
Toen ik niet veel later een aanloopje nam om vol bravoure naar binnen te stormen, stak Wiel enkel zijn hand uit, de gevolgen waren voor mijn gevoel catastrofaal.
Ik had een bloedneus en niet zo'n beetje.
Ik zal nooit het verschrikte gezicht van die goeie man vergeten. Terwijl hij gewoon gigantisch in zijn recht stond. En ook van mijn ouders gewoon gelijk kreeg.
We hebben het daarna nooooit meer gedaan.

Toch waren Wiel en oma Janssen mijn 2 favoriete mensen bij uitstek om tussen de middag bij te blijven.
Wanneer mama werken was.
Vaak was ik dan ook bij hen te vinden.
Drinkend aan een groot glas prik en knabbelend aan een lauwwarme "woesj" (picanto).
Oma vertelde dan honderduit, over vroeger.
Hoe ze tussen de paarden in het hooi ging slapen. Ook al mocht dat niet, ze sloop er 's nachts gewoon stiekem tussenuit. De paarden waren haar vrienden. Daar was het warm en knus. Ik als echt paardenmeisje, toen dan nog, luisterde met ingehouden adem.
Ook als ze vertelde over rijden zonder zadel. Daar moest ik urenlang op oefenen.
Mijn oma dééd dat vroeger gewoon, er was geen zadel.
Het waren werkpaarden, maar oma beleefde er veel lol aan.
In de oorlog, ging ze vaak schuilen, bij haar vrienden, de paarden.
Ze was er heilig van overtuigd dat ze het aan hen te danken had, dat ze nooit geraakt was.
Haar ogen straalden als ze erover vertelde!

En toen werd ze ziek.
Heel erg ziek, ik kon er tussen de middag vaak niet eens naartoe.
Haar benen werden afgezet, ik weet niet eens precies waarom.
Maar dat ik het erg vond weet ik wel nog.
Ik was bang dat ze dood zou gaan, wat niet veel later ook gebeurde.
Intens verdriet heb ik gehad in de kerk.
Terwijl ik samen met mijn buurmeisje weer huppelend naar buiten liep.
Want voor een meisje van 7 is verdriet snel weer voorbij, er zijn zovéél dingen in het leven die dan je aandacht verdienen.

Toch ben ik haar nooit vergeten en brand ik ook voor steeds een kaarsje als ik in het kapelletje ben.
Ze was ècht mijn oma ♥

Mijmeringen

Gister, de laatste dag van mijn muppies cito, wist ik niet zo goed wat ik zou gaan doen.
Dus kocht ik bij de aldi en de plus een beetje proviand en wat leesvoer.
Vervolgens reed ik naar "my hometown" Bleijerheide.
Naar daar waar mijn leven begonnen is.
Ik parkeerde daar waar ooit een vierde flat stond.

De flat waartegen ik mijn eerste echte zoen ( jaja, met tong en damn het leek wel een achtbaan hihi) kreeg.
De flat waar aan de voorkant een stijle heuvel was, waar we vanaf sleeden in de winter.
Waar onze hond Rocky de kleine kindjes die op de slee zaten met slee en al naar boven trok.
Rechts voor me lag de B-flat, mijn flat.
De flat waar ik bijna 15 jaar met mijn ouders gewoond heb op de 10de etage.
Ik keek omhoog en schrok.
En kwamen kabels uit de vloeren leek het (bij navraag aan lieffie leerde ik dat dat betonrot is en het zal dan ook wel niet voor niets zijn dat de A-flat er niet meer staat) en het zag er een beetje, tsja euhm, onderkomen uit. Het bosje waar ik mijn eerste stiekeme sigaret rookte met mijn nichtje Amanda, is nu de naam bosje niet meer waardig. Struikje is toepasselijker. Het geheel deed killer, kouder aan dan vroeger.
Niet zo uitnodigend als toen.
Weg waren ook de afvalcontainers, waar ik zo lang op geoefend had om er snel tegenop te klimmen. Net zo snel als de jongens en dan van de ene naar de andere te springen.
Daar waar ik aan een vriendje vertelde dat ik voor het eerst ongesteld was geworden.
Het bungalowtje stond er wel nog en even had ik de neiging om aan te bellen.
Of om op de nummerbordjes te gaan kijken of  er nog bekenden woonden, misschien dat ik bij hun een kopje koffie zou mogen drinken. Even het gevoel van vroeger zou mogen opsnuiven.
Ik dacht nog even dat ik de vader van een vroeger vriendinnetje zag lopen, maar ik twijfelde, net zoals ik te schijterig was om te kijken of er bekenden woonden.
Herinneringen aan vroeger vlogen af en aan.
Soms zat ik hardop te lachen in de auto en even later stroomden de tranen weer over mijn wangen.
Achter me lag het kerkhof. Het kerkhof waar  "mijn" oma Janssen ligt/lag begraven. Levendig zie ik haar weer voor me, zittend aan de keukentafel met een kopje koffie, met glinsteroogjes vertellend over vroeger. Terwijl ik een lauwwarme picanto eet, die haar zoon Wiel voor me warm heeft gehouden tussen de verwarming. Plotseling mis ik haar zo erg, dat ik de auto draai en die 5 meter naar het kerkhof rij, de auto parkeer en in de stromende regen uitstap.
Ik loop het kerkhof op en zie hoeveel er veranderd is sinds mijn jeugd.
Het oogt veel leger en eigenlijk is het dat gewoon ook. Bij het nieuwe kleine paadje stuit ik op een kleine zerk met daarop een foto van mijn "ome" Arie. Ook vorig jaar overleden, net als papa en heel even waan ik me heel dicht bij pap. Ik druk een kusje op de foto van ome Arie en loop verder.
Ik loop langs alle graven en weet nog goed dat ze zo lag begraven dat haar zoon Wiel haar graf vanuit zijn raam kon zien met de verrekijker, dat was dus ook een beetje mijn oriëntatie-punt.
Ik lees naam voor naam, sommige bekend, andere minder.
Tranen vermengd met regen stromen over mijn wangen als ik haar graf niet vind, ik heb te lang gewacht.
Het is te laat!
Toch zeg ik bij de grote eik een gebedje voor haar op, want ik ben haar niet vergeten.
Eenmaal thuis steek ik een kaarsje aan voor haar en ome Arie.

Shagster-style

Onze kleine trihuahua is een beestje apart.
Ik ben dol op hem, wat zeg ik?
Ik HOU van hem.
Heel veel zelfs.
Van zijn scheve bekkie dat constant in een grijns geplooid lijkt.
Van zijn gaatje in zijn oor.
Van de manier waarop hij op slechts 2 pootjes loopt en rent.
Schijnt dat hij dan een betere balans heeft.
Van de stinklucht die uit zijn bekkie komt als hij diep gaapt.
De klungelige manier waarop hij zich met 1 pootje probeert te krabben zonder om te vallen.
Of als een echte man probeert te plassen en dan omkukelt.
Veel verzin ik om zijn leventje te veraangenamen.
Vaak gaat hij mee in mijn vest.
Of in het mandje voorin op de fiets.
Op lekker kussen, dik ingepakt.
Overal liggen zachte kussens en fleece-dekentjes voor hem.
En nu had ik iets extra's bedacht.
Zoals het een heuse chihuahua betaamt rilt hij onophoudelijk.
Tenzij het zonnetje lekker schijnt.
Of hij lekker warm ligt.
Dus legde ik ons extra dikke lange kussens op de vensterbank.
Boven op de verwarming.
Het lijkt erop dat hij er blij mee is.
Missie geslaagd hihi

♥

De meneer van Enexis

Die kwam begin vorig jaar ergens bij ons langs.

Het bleek allemaal 1 groot misverstand, achteraf.

Maar hij hielp ons super toen en bleef wel een uur zitten.

Dronk gezellig een kopje koffie mee en gaf een aantal waardevolle tips.

Ook bekeek hij mijn boekenkast vol bewondering en vroeg (zoals zovele mensen voor hem haha) "Wie leest er hier zoveel?". Toen ik antwoordde dat ik dat was, vroeg hij of ik ze ook allemáál gelezen had.

Haha ook dat vraagt iedereen. En behalve de Engels-talige Harry Potter boeken heb ik ze inderdaad allemaal gelezen. Alle 1500!

Of hij me ook boeken mocht brengen als hij ging opruimen, zo vroeg hij.

Há, daar hoef ik echt niet over na te denken!

Graaaaaag zelfs!

Maar we hoorden niks meer en ik dacht dat hij het vast wel vergeten zou zijn.

Maar niets was minder waar!!!

Vorige week ging ineens de bel en zag ik door het raam een enexis busje staan.

Enexis?? Die hebben we toch al lang niet meer??

Toen ik de deur echter openmaakte keek een breed lachende meneer mij aan en vroeg of ik nog steeds boeken spaarde.

Toen pas herkende ik hem!!

Wat leuk en jazeker dat doe ik nog steeds!

Hij stak me een doos toe, met een twaalftal mooie titels en gewoon nog praktisch nieuwe boeken.

Van voornamelijk Carry Slee!!

Ik heb hem wel 10 keer bedankt, helaas had hij geen tijd voor een kop koffie, maar, zo zei hij, hij zou snel weer komen en dan weer wat boeken meenemen.

Zoooo lief!

Dat er nog zulke lieve  mensen bestaan, ik ben er stil van.

Mijn muppets waren er ook dolblij mee! Ze lezen allemaal driftig nu haha.

Lieve Enexis meneer....DANKJEWEL!

De droom

Het is nu al bijna 5 jaar geleden.
5 jaar geleden dat mijn lieffie en ik elkaar vonden.
Hoewel de kids het eerder in de gaten hadden dan wij *grinnik*
Beiden al vaker gekwetst, dus niet zo happig op een nieuwe relatie.
And look at us now, zou ik bijna zeggen!
Vele dierbare momenten hebben wij samen al gedeeld.
Vaak heeft hij  mijn hart en ziel tot in mijn diepste wezen geraakt.
Nog goed weet ik de allereerste keer.
Die keer dat hij me vertelde van een droom die hij had gehad èn had onthouden.
Dat was misschien nog wel het leukste, hij vergat z'n dromen zo snel.
Deze moest dus wel indruk hebben gemaakt.

In zijn droom was ik hoogzwanger (onmogelijk want beiden gesteriliseerd, dus dat moest een diepere betekenis hebben, zo weet ik nu). En waren we onze eerste koophuis aan het bezichtigen.
Ons droomhuis zo zei hij. Want hij was er zeker van dat wij voor eeuwig bij elkaar gingen blijven. Wij waren soulmates, hij en ik. Oh wat veroverde hij toen mijn hart.

Nu zoveel jaar later, is er toch wel het één en ander uitgekomen van die droom. Zij het in een iets andere vorm. Zwanger ben ik niet geweest, toch is onze liefde bekroont met nog een dochter! Onze oudste dochter. Ons zonnetje. Ons eigenste kadootje. Het meiske dat ons gezinnetje compleet maakte.
En hoewel we uiteindelijk door omstandigheden niet zijn verhuisd, zijn we wel naar koophuizen wezen kijken. Wat zeg ik? We zijn ons droomhuis zelfs tegengekomen, want wat bleek?
We woonden al in ons droomhuis!
We zijn ook getrouwd, zowel voor de wet als voor de kerk, waarmee we elkaar en onze kids beloofd hebben voor altijd bij elkaar te blijven.

Ik geloof niet zo in spirituele hatseflats, maar wel in sprookjes.

Dit is het onze ♥

Een potje vol.....

Ook deze was ik al een paar keer tegen gekomen op het weeweewee.
Zoooo origineel vond ik 'm.
Hoewel ik de voorbeeldmodellen een beetje saai vond.
En ook de naam van de pot was ook niet helemaal "des huisje zeld'n'rust's".
Een memory-jar of herinneringen-pot.
De bedoeling is dat alle leden van het gezin er gedurende het jaar briefjes met korte herinneringen instoppen. Voorzien van datum.
Die pot maak je dan samen open op de laatste dag van het jaar om elkaar vervolgens de briefjes voor te lezen.
Het leek me echt de perfecte traditie voor ons om mee te starten.
Alleen die pot, die moest minder saai.
Dus ik toverde de nagellak en mijn watervaste stiften weer te voorschijn en begon te tekenen.
Al doende veranderde ik ook de naam, tsja als je toch bezig bent *wink*.
Potje vol pret en pech, want er zijn niet altijd alleen maar leuke herinneringen of misschien ook wel, die lekke band op die regenachtige dag kan op 31 december toch best leuk zijn, if you know what I mean hihi.

Lieffie en ik stopten er onze eerste briefjes al in.
Velen zullen volgen....ik weet 't zeker!

Ik hartje hartjes

Onze hele slaapkamer hangt vol met hartjes.
Hartjes van riet.
Hartjes van takjes.
Hartjes van ijzer die als fotolijstje dienen.
Ook in de woonkamer kwamen de hartjes langzaam in opmars.
En niet alleen door mijn eigen invloed.
Er kwamen 3 mooie lijstjes waarbij de hartjes centraal stonden.
En hartjes aan onze eigengemaakte deco-takken voor de ramen aan de voorkant (ook home-made)
Toch mistte ik nog iets.
Misschien een hartje?
Hier of daar?
Toen we dus al vrij vlug de versieringen hadden opgeruimd, besloot ik van onze deco-tak iets anders te maken.
Een tak van liefde.
En tak vol......hartjes (of course, had je iets anders verwacht hihi)
Hier en daar door mij verzameld.
Sommige met tekst, anderen zonder.
Beschermend hangend boven onze liefste bezittingen.
Onze papa's, die een stukje hemel in huis brengen.

'k Vind 'm prachtig.
Al denk ik dat er hier en daar misschien nog wat  moet komen.
Een paar kleine hartjes misschien ???

Mijn magische mama

Had ik al eens verteld dat ik het liefste moedertje van het hele heelal heb?
Nou ja, ik kan het niet vaak genoeg vertellen, toch  J

Steeds vaker hoor ik dat ik op mijn mamsje lijk
En wat is dat een groot compliment!
Er is geen vrouw op wie ik liever zou willen lijken dan op haar
Van alle vrouwen die ik ken is zij mijn voorbeeld en ik hou van haar "till the moon & back"

Beiden zijn we ziek, sinds oud en nieuw...leuk is anders, laten we het daarop houden.
Vandaag ging mijn Vincemannetje bij oma op bezoek en kwam thuis met een leuke lieve verassing.
Mijn mamsje die hoorde wat ik had, gaf hem iets lekkers voor me mee.
Met nog veel lievere en mooiere woorden erbij.
Op een übercute kaartje.

Zie je??
Mijn mama is gewoon de liefste!!

De fles is inmiddels al half geplunderd en weet je....?
Ik voel me al een stuk beter!
ECHT WAAR!
Die mama van mij is magisch, kan toveren, ze tovert mij nog steeds beter op een manier zoals alleen mijn mama kan!

Mams....ik hou van jou!