Ik hartje Sinterklaas en Zwarte Piet

Liever meng ik me niet in de discussie.

Al heb ook ik er natuurlijk een mening over.

Tot en met mijn 7de levensjaar heb ik rotsvast geloofd in de goedheiligman en zijn knechtjes.

Bang was ik!

Niet voor Zwarte Piet. Nee joh, die was lief, die had tenslotte de snoepjes en de kadootjes.

Die vulde je schoen als je hem bij de verwarmingsbuis (want wonend op een flat) had gezet.

Sinterklaas, dat was pas een engerd.

Je moest bij hem op schoot en zijn kriebelbaard een kusje geven.

En hij wist ALLES!

Daar wordt je als klein kind dat wel eens wat kattenkwaad uithaalt niet blij van.

Vroeger, in mijn tijd, moest je nog mee in de zak als je stout was. Of kreeg je met de roe.

En dat moest dan van Sinterklaas, niet van Piet.

Gelukkig was ik nooit zó stout ;-)

Vanaf mijn 8ste geloofde ik dus niet meer.

En ging mijn vader weer actief aan het "Sinterklazen" ( het spelen van Sinterklaas)

Vanaf toen kon ik niet wachten tot ik oud genoeg was om ook Zwarte Piet te mogen spelen.

Ieder jaar opnieuw vroeg ik of ik al groot/oud genoeg was.

Op mijn 13de was het zover!!!

In de kleuren van mijn favo cluppie (RJC) liep ik dat jaar mee in de grote bezoeken.

Zoals een basisschool en een bakkerij.

Vanaf mijn 16de mocht ik mee op huisbezoeken.

Dat was 3 weken lang hard werken hoor! 

(het betaalde overigens ook goed :-) )

Heel veel mooie, speciale en aparte dingen heb ik meegemaakt in de jaren dat ik Piet speelde samen met mijn vader. Tot mijn 22ste heb ik dat met heel veel plezier gedaan.

Toen was ik zelf moeder en wilde ik mijn knulletje niet zo lang missen.

En speelde pas vorig jaar samen met oudste zoon weer voor Zwarte Piet.

En ga dat natuurlijk ieder jaar doen, ook dit jaar.

Gewoon mooi heel erg donkerbruin geschminkt.

Zwarte Piet is de allergrootste kindervriend die ik ken.

Lief voor kinderen, altijd in voor een dolletje, sportief en een echte speelkameraad.

Die hele grote-mensen-discussie, ik vind 't zielig voor de kindjes van nu.

Die demonstraties, ik vind het niet kunnen.

En dat is niet alleen omdat ik het het allerleukste en enige echte Nederlandse feest vind, maar omdat je nooit een statement mag maken over de ruggetjes van kinderen.

Een feest is een feest, dat hoef je niet te veranderen.

Vooral niet hier, in ons mooie multi-culturele Nederland.

Waar alle nationaliteiten worden vertegenwoordigt.

Waar we leren van elkaars tradities.

Ik ben dol op het suikerfeest, terwijl ik die zoetigheid voor mijn kindjes eigenlijk maar niets vind, want we krijgen altijd wel iets van onze lieve buren of vriendjes van school. Mooie traditie.

Halloween wordt hier ook niet overgeslagen, mooie Keltische feestdag, ondanks dat er soms nachtmerries van komen.
Willen we wel iets veranderen/aanpassen dan doen we dat binnen ons gezin wel. Daar hoeft een heel land niet voor te veranderen, toch?

Kerstmis gaat bij ons om het vieren van leven en liefde. Van bij elkaar zijn. Wij geven geen kadootjes, maar dat verplichten we verder niemand.

Vind je Zwarte Piet niet leuk, verander dan binnen je gezin de betekenis ervan.

Wat doet het ertoe?

Laat een ieder in zijn waarde.

Vooral een kind.

Dus.

Dat vind ik.

Fijne Sinterklaas allemaal!!!

Ducky lovin'

Ooit, toen ik een klein meisje was, zo'n jaar of 7/8, heb ik een angst voor gevogelte ontwikkeld.

Mijn vader was vroeger namelijk een stoere slachter. 

Die soms in zijn vrije tijd wel eens een kippetje deed slachten. 

En die krengen diertjes (2 kippen en een haan in dit geval)  logeerden dan bij ons op de flat op 10 hoog op de badkamer, want dat was de enige kamer die groot genoeg was met een deur die goed dicht kon.

Toen nog niet bang, wilde ik een kijkje nemen. Ik schoof de deur open en de haan kwam ontzettend agressief op me afgevlogen en op een haartje sloot ik de deur voor zijn snavel.

Sindsdien zijn het mijn vrienden niet meer.

Niks niet dat een snavel of veren heeft!

Tot maart dit jaar...

Ik zag een allerliefst filmpje op feesboek

Ik was V-E-R-K-O-C-H-T.

Nu wil het toeval dat oudste zoon op een soort van biologische school zit.

En laten ze daar nu toevallig baby-eendjes verkopen voor €5,-.

Op een druilerige middag kwam zij (althans dat dachten wij) met puberdude mee naar huis.

We noemden haar Lulu en ze woonde de eerste paar weken in een doos bij de verwarming.

Wij waren (en zijn) allemaal dol op haar.

De honden en kat snuffelden, maar deden nog niks.

En de rest van ons zat regelmatig met haar op schoot.

We bouwden een vijvertje voor haar en ik schilderde een naambordje.

Ze at uit mijn hand en kwam als ik riep.

Ze groeide als kool, want een maand later....

Ze werd steeds mooier.

En groter.

En dus haar vijver ook.

Ze kwaakte wat af.

Weer een maandje (we zitten inmiddels in mei) later was ze nog mooier

Het was toen dat we zeker dachten te weten wisten dat ze een mooie witte eend zou worden.

Ook omdat de leraar van puberdude dat zei.

In juni van dit jaar was ze namelijk zo

En toen ging het zo vlug.

Ze verkleurde helemaal.

En het bleek dat onze Lulu geen Lulu was maar een Leo ( liefdevol afgekort tot Lei'ke).

Het is een flink uit de kluiten gewassen eend.

De stads-eenden die ik in Amsterdam zag zijn er kuikens bij.

Zijn naam staat teven voor Lomp En Onbenullig.

Hij kuukelt om de haverklap ergens vanaf (veilig in zijn vijver, dat wel)

Hij kwaakt de hele dag om eten.

Is agressief tegen de honden.

En elk beest is bang voor hem.

Oh en hij laat een soort van scheten in het water als hij kwaad wordt (iemand een idee wat dat is?)

Verder heeft hij alleen een hele grote mond, want loop je naar hem toe, dan "rent" hij weg als een pinguin.

Kroelen vind meneer maar niks, al bijt hij niet en laat zich knuffelen.

Maar wij stinken schijnbaar, want eenmaal weer in vrijheid en hij weet niet hoe snel hij moet gaan kopje duikelen in zijn vijver.

Ik ben dol op hem. 

Wie had dat ooit gedacht?!

Nieuw jasje

Ik mis het hier.
Meer dan ik van te voren dacht.
Mijn hersenspinsels houden me nu wakker, mijn vingers kriebelen en elke dag vind mijn muis in zijn uppie de weg hiernaartoe.
Nadat ook nog eens  mijn favoriete blogster, na bijna 10 jaar, ermee stopte, wist ik het zeker.
Ze stopt met hele goede redenen en ik begrijp haar keuze.
( ik maakte hem tenslotte zelf ook al eens )
Ze is een voorbeeld voor velen. Zij staat synoniem voor doorzetten.
( sommige van haar blogs staan opgeslagen omdat ze me zo inspireren!)
Dus vond ik, normaal ook niet van het opgeven, dat ik me niet klein moest laten krijgen.
En gewoon doorgaan met dat wat ik  het liefste doe.
Schrijven!
En nu, als vanzelf, tikken mijn vingers dit blogje.
Ik kan het niet laten, het zit in mijn genen ( bedankt pap!).
Er waren goede redenen om met mijn blog te stoppen en die redenen zijn er eigenlijk nog steeds.
Dus... ga ik proberen het ietsje anders te doen, iets meer anonimiteit.
Of het lukt, tsja dat is een tweede, maar wie niet waagt, wie niet wint!
Ja toch?
Nou ja, hoe dan ook....de onderwerpen buitelen nu nog door elkaar, welke kunnen wel en welke niet ;-).
Ik moet nog wat orde scheppen in de chaos.
En een paar oude blogjes weer terugplaatsen.


Maar dan, dan kom ik gewoon weer terug!