Het is weer die tijd van het jaar. Die leuke gezellige tijd.
Tijd van lichtjes en kaarsjes laten branden. Tijd van kerstbomen en warme chocomel.
Maar vooral van......KERSTKAARTJESSSSSSSS!!
Als de brievenbus kleppert, hol ik blij als een kind de gang in, in de hoop op een kerstkaartje.
Diep teleurgesteld ben ik dan ook als blijkt dat het de wind was die de bus liet klepperen.
's Morgens ren ik de gang in op blote voeten met mijn ogen dicht (en dus vaak de deurpost rakend) om te kijken of er mensen 's nachts een kaartje hebben ingegooid.
Niet altijd is het raak.
Het is nog een beetje vroeg voor de meeste mensen om te sturen, lieffie, zegt hubbie dan, wanneer ik met tranen in mijn ogen (van de pijn van de deurpost, niet van geen kaartjes) weer naar binnen kom. Als ik 's middags de voordeur binnen stap, met in mijn kielzog een paar kindjes die ik van school heb gehaald, klap ik de deur zo snel weer dicht om te kijken aan de binnenkant of er kaartjes liggen, dat me dat een hoop gemopper van de kids oplevert.
Want zo'n voordeur voel je wel tegen je neusje.
De rugzakken van de kinderen worden geplunderd, want er komen steeds wel kaartjes van klasgenoten mee.
Met argusogen bekijk ik de handen van mijn kinderen als ze thuiskomen, hebben ze een kerstkaartje bij zich of niet.
Slechts eentje komt thuis met de vrolijke mededeling: Mama, ik heb iets waar jij blij van wordt.
De rest kan me ondertussen wel schieten en telt de dagen dat die papieren rotzooi weer van de muren mag en hun moeder weer normaal wordt